Ruim tien jaar geleden had ik een zware burn-out.
Ik was opgebrand en op zoek naar houvast en naar een veilige omgeving om te herstellen.
Veel van wat vanzelfsprekend leek, viel weg: energie, vertrouwen, overzicht, structuur en wat achteraf misschien wel het belangrijkste bleek verbinding.
Maar wat me het meest raakte, was het verlies van mijn gevoel van eigenwaarde.
En toen was daar ineens een klein, eenvoudig gebaar.
Een lieve collega van mijn afdeling stelde voor om buiten het werk af te spreken, in het Amsterdamse Bos.
Geen grote woorden. Geen ingewikkelde plannen.
Gewoon samen wat lunchen en een stukje wandelen.
Het klinkt misschien klein, maar het was groots.
Iemand die mij zag.
Niet als “de collega met een burn-out”, maar als mens.
Iemand die de moeite nam om nabij te zijn, zonder iets te hoeven oplossen.
Die wandeling gaf me adem.
Het samenzijn gaf me ruimte.
En bovenal gaf het me het gevoel dat ik er nog mocht zijn.
Niet Caroline de managementassistente. Gewoon ik.
Na al die jaren spreken we nog steeds af voor een pannenkoek en een wandeling.
Ik ben nog steeds dankbaar voor dat eerste gebaar. Het raakt mij nog steeds.
Voor de keuze om contact te maken. Voor de zachtheid. Voor de gelijkwaardigheid.
Want zo’n act of kindness, zo klein, zo eenvoudig, kan een wereld van verschil maken.
Je brengt vaak meer uren door met collega’s dan met je partner of gezin.
Ik was met hart en ziel verbonden aan mijn werk.
Toen ik thuis zat met mijn burn-out, verloor ik niet alleen mijn (werk)ritme en (werk)identiteit, maar ook mijn sociale contacten.
Van de buitenkant kon niemand zien wat er met mij aan de hand was.
En zeker dertien jaar geleden was er nog minder begrip voor een ziekte die je niet aan de buitenkant kunt zien.
Het herstel was pittig en langdurig.
Maar soms begint herstel met één stap.
Een gesprek. Een wandeling. Een uitnodiging om er weer bij te horen.
En dat is precies waar ik nu anderen mee wil helpen. Stap voor stap.
Want in de kleinste momenten schuilt vaak de grootste kracht.
Mooi gezegd en soms weten we niet wat voor invloed we hebben op andere mensen.