Hoe een dagje naar het Singer Museum mij emotioneel heeft geraakt.
Een tentoonstelling die raakt
Deze maand bezocht ik de tentoonstelling “Wij zijn natuur” in het Singer Museum in Laren. De titel alleen al raakte me.
“Wij zijn natuur” betekent voor mij dat we niet los zijn ervan, maar we zijn er innig mee verbonden.
Een gedachte die me sinds mijn burn-out al heel lang bezighoudt en die mij pas de laatste jaren meer rust en ruimte geven. Maar daar, tussen de schitterende kunstwerken en verhalen, voelde ik hem tot in tranen toe. De emoties kwamen los en het had voor mij op geen betere dag kunnen gebeuren.
Na het zien van de video van Prinses Irene, was er in de zaal ernaast gelegenheid om een kaartje naar jezelf te schrijven. Na een drukke en heftige periode was ik die dag mijn zelfvertrouwen kwijt. Schrijven kan voor mij heel therapeutisch werken en het jezelf een kaartje gunnen met vooral lieve woorden naar jezelf, kwam voor mij de energie en vooral het vertrouwen in mezelf weer terug.
De inspirerende woorden van een prinses
Wat me diep raakte tijdens mijn bezoek aan het Singer Museum, was de video van prinses Irene. Haar woorden kwamen binnen. Woorden die helder, eenvoudig en vol betekenis zijn.
Er waren drie uitspraken die mij bijzonder raakten.
Allereerst: “Niemand is onbelangrijk.”
Zo eenvoudig, en tegelijk zó wezenlijk. Deze zin raakte aan iets wat ik zelf diep heb ervaren tijdens mijn burn-out: hoe belangrijk het is om gezien te worden als mens, los van functie of prestaties.
Een tweede uitspraak die bleef hangen: “Openstellen creëert gelijkwaardigheid en wederkerigheid.”
En ten slotte iets wat ik sterk herken uit mijn eigen proces: “Als je boos bent op iemand, werkt dat niet alleen door op een ander, maar ook op jezelf.”
Het omgekeerde is gelukkig net zo waar en minstens zo krachtig.
De vriendelijkheid die je uitstraalt, werkt door naar anderen.
Een simpel “hallo” in de kleedkamers van de sportschool.
Een ontspannen “goeiemiddag” tijdens een wandeling.
Die kleine momenten van openheid en contact maken vaak een groter verschil dan we denken.
De ruimte om te herstellen
We hebben het er zelden écht over.
Over hoe weinig ruimte er vaak is om te herstellen in de letterlijke én figuurlijke zin.
Burnout wordt soms gezien als iets dat “erbij hoort”.
Herstel vraagt tijd en verbinding.
In mijn ervaring is herstel niet iets dat je ‘doet’ in een vrij weekend of een eenmalig gesprek. Het blijft zelfs 10 jaar erna nog een blijvend proces.
Herstel vraagt ruimte. Ritme. Stilte soms.
En bovenal: verbinding met jezelf, met een ander, met de wereld om je heen.
Wandelen als weg naar jezelf
In de natuur wandel je letterlijk en figuurlijk uit je drukke hoofd en uit je gehaaste het tempo.
Daar ontstaat ruimte.
Wandelen nodigt uit tot vertraging en vooral tot die verbinding.
Wij zijn niet los van de wereld
De tentoonstelling in Laren herinnert ons eraan: we zijn niet los van de wereld.
We maken er deel van uit.
Als we ons daarvoor openstellen kan niet alleen herstel beginnen met ook groei en verandering.
Soms met één stap.
Een gesprek. Een wandeling.
Een klein gebaar dat een groot verschil maakt.
En dat verbondenheid begint met werkelijk durven kijken.
Naar buiten, en naar binnen.
