Een afscheid vol liefde en herinnering
Vandaag hebben we afscheid genomen van onze kat van 21 jaar.
Ze was meer dan een kat. Ze was een deel van ons gezin.
Mijn zoon kreeg haar toen hij acht jaar oud was.
Ik zie het beeld nog zo helder voor me: dat kleine poesje van zes weken oud in zijn kleine handjes.
Vanaf dat moment groeiden ze samen op.
Mijn zoon maakte in die 21 jaar allerlei levensfases door: basisschool, puberteit, volwassen worden.
Onze kat bleef in haar eigen ritme. Onveranderd, rustig en trouw aan haar vaste patronen:
Opstaan. Eten. Naar buiten. Slapen. Aandacht vragen. Aandacht geven.
“Soms denk ik dat katten de beste mindfulness-coaches zijn die er bestaan.”
De kat als spiegel van het hier en nu
Katten leven in het moment.
Ze maken zich niet druk over morgen en piekeren niet over gisteren.
Ze zijn er gewoon.
En precies dat raakt me vandaag.
Het wakkert mijn verlangen aan om meer in het hier en nu te leven en tevreden te zijn met wie ik ben en wat ik doe.
Misschien is dat ook waarom het verlies zo voelbaar is: ze was het verbindende en sociale middelpunt in ons huis.
En dat zijn we nu kwijt.
Daar ligt het verdriet en de pijn van afscheid nemen.
We weten alledrie dat we het beste willen voor onze kat.
De kat van wie we 21 jaar zo intens hebben gehouden, die er altijd was: in goede tijden en in de pittige.
Het beste voor haar was om haar te laten inslapen.
De pijn zit in het gemis van haar aanwezigheid, van de constante factor die zij in ons leven is geweest de afgelopen 21 jaar.
De kunst van loslaten
Bij wandelcoachen gaat het om de focus op het hier en nu.
Belangrijker nog is te kijken naar wat wij verlangen, en hoe we stap voor stap dichter bij dat verlangen kunnen komen.
Vandaag ging het niet om verlangen.
Natuurlijk was er het verlangen om het afscheid nog wat uit te stellen en haar nog langer bij ons te hebben.
Maar we zagen en voelden ook dat dit niet meer mogelijk was.
En dan verandert het verlangen van vasthouden naar het verlangen om los te laten.
Wat me helpt, is de behoefte om te herinneren en om dankbaar te zijn.
In onze drukke levens vergeten we soms hoe waardevol die kleine, dagelijkse momenten zijn.
Dat voelde ik vandaag opnieuw.
Welke herinneringen neem ik mee
Bij het afscheid vanmorgen besefte ik hoe dankbaar ik ben voor beide katten die we hebben of beter gezegd: hadden. Ik moet daar nog even aan wennen.
Onze andere kat heeft mij, vooral na mijn scheiding en in de Covid-periode, ontzettend veel emotionele en sociale steun gegeven.
Mijn dankbaarheid is niet in woorden uit te drukken.
Ik woonde samen met de kat. Overdag werken en dan ’s avonds thuiskomen.
De deur ging open en ik hoorde de zachte pootjes al van de bank afspringen naar de voordeur.
Elke dag werd ik enthousiast begroet met een gemauw, alsof ze wilde zeggen: “Ik ben blij dat je thuis bent.”
Ik voelde me niet alleen. Achteraf kan ik me haast niet voorstellen hoe het was geweest zonder haar.
“Sociale verbinding met mensen, maar ook met dieren is essentieel voor ons gevoel van welzijn en emotionele gezondheid.”
Wat we kunnen leren van katten
Katten hebben geen plannen. Ze hebben geen bucketlist. Ze doen wat klopt op dat moment.
Een beetje luieren in de zon.
Een dutje doen in de vensterbank.
Even aanschuiven voor aandacht, en dan weer hun eigen pad volgen.
Dat is ook wat ik tijdens mijn beleveniswandelingen zie gebeuren:
mensen die stap voor stap terugkeren naar de basis.
Naar luisteren naar hun lichaam, hun gevoel, hun tempo.
Naar het durven zijn in plaats van doen.
In de natuur ontstaat ruimte voor stilte. Net zoals bij een kat die nieuwsgierig is, maar in mijn ogen altijd met compassie naar zichzelf kijkt.
Dankbaarheid in beweging
Vandaag overheerst het gemis, maar ook de dankbaarheid.
Dankbaar dat ze er was. Dat ze ons gezin 21 jaar heeft verbonden.
Dat we haar baasje mochten zijn.
En dat ze mij, zonder dat ik het altijd doorhad, leerde om meer in het moment te leven.
Dank je wel, lieve schat. We gaan je missen. 🐾
I’m so sorry for your loss. What a beautiful tribute!
Ally, Bedankt voor je steun. Blijf comments achterlaten. Daar word ik blij van 🙂
Caroline, wat heb je dit ontzettend nooi verwoord. Met zoveel diepte met de emoties die bij dankbaarheid en gemis horen. Er zit een schrijfster in jou.
Sterkte met het verlies van jullie geliefde kat. Ook voor Hans
Nelly, Ik ben superblij dat je een comment achterlaat op mijn blogpagina. Heel fijn. Bedankt voor je mooie woorden. Blog is geschreven vanuit het hart.
Lieve Caroline, wat een mooi afscheids- en dankwoord. Mooi hoe je omschrijft dat een kat meer is dan alleen maar een huisdier.
Heel veel sterkte voor jullie alledrie. 😘
Ilona, Wat een hele fijne reactie op mijn liefdevolle blog over Vlekje.